Chao Santiago! Hello Travels!

En dan trek je de deur achter je dicht! Dag kamertje, dag appartement, dag Ari! Op naar de bus met n backpack die bijna niet meer dicht kon door alle souvenirtjes! Bea was zo lief om me nog uit te komen zwaaien. Na de afgelopen dagen afscheid nemen van iedereen en ook nog 3 dagen ziek te zijn geweest was ik doodmoe en besefte ik ook niet helemaal dat dit de laatste momenten in Santiago waren. Okey, nog 1 blik achterom; Chao Santiago! Hello travels! Op mijn vliegticket stond namelijk: Calama! Vanuit daar ging gelijk de bus verder naar San Pedro de Atacama, een toeristisch dorpje in de droogste woestijn ter wereld in het noorden van Chili. Net aangekomen in het hostel maakte ik binnen 5 minuten vriendjes met de vriendin van de 25 jarige eigenaar. Of ik mee ging naar het dorp? Euh ja… ik zet even m’n tas weg. En daar zat ik nog geen half uur later met haar en haar Chileense vrienden in de bar in het gezellige dorpje gemaakt van klei huizen.

Geen tijd om uit te rusten want de dag daarna gelijk een tour geboekt naar Lago de Cejar! Daar kon ik lekker drijven in zout meer. Wat een apart gevoel was dat. Hoefde niet eens te spartelen om boven te blijven. Samen met een Nederlands koppel en geweldige mooie uitzichten kregen we de tijd wel om. Zeker toen we erachter kwamen dat zij ook Merel Loomans kende die bij mij op de opleiding zit (en ja daar komtie weer: wat is de wereld toch klein). In het hostel stond een leuke verrassing te wachten. In plaats van Corinna (die deze dag uit Santiago ook naar San Pedro zou komen) was Anne een dag eerder aangekomen en zat ze doodleuk daar aan tafel. Met Gluhwein, een kampvuur werd de ongelofelijke kou tegen gegaan. Corinna voegde zich even later bij ons en toen werd het vroeg slapen want we gingen sandboarden. Hoewel ik had gedacht dat ik er een ongelofelijke kluns in zou zijn ging het me nog goed af. Wat was dat cool! Op een snow/sand board door van een giga heuvel af! Het zandhappen, toen ik ff stoer wilde zijn door ook nog over een klein heuveltje te springen, was iets minder.

Samen met de eigenaar en 2 andere Chilenen gingen we die middag naar Valle de la Luna. Het maanlandschap was heel apart om te zien en helemaal mooi toen de vulkanen daarachter alle kleuren aannamen bij zonsondergang. Na de tour werd het tijd om tassen in te pakken voor onze 3 daagse Bolivia reis waar we ons ontzettend op verheugd hadden. Maar eerst op zoek naar geld! Want in het mooie toeristische dorpje zat never nooit geld in de geld automaat. En als het erin zat, was het binnen een uur weg, omdat het hele dorp al 2 dagen zonder geld zat! Met een hoop gedoe waren ook onze geldzorgen weg, konden we nog net alles betalen en waren we klaar voor onze tour.

3 jeeps en 15 andere backpackers stonden ons op te wachten. Waaronder ook nog wat oude bekende die in het hostel in Santiago hadden geslapen. Een leuk weerzien! Eerst nog even een mooie Boliviaanse stempel in m’n paspoort en daar gingen we. Samen met de Duitse Corinna en Anne, 3 Canadese meisjes en onze Boliviaanse gids begonnen we door het gebied te knallen. Dit is met geen pen of toetsenbord te omschrijven! (Dit keer zeggen de foto’s waarschijnlijk meer dan m’n verhaal). We stegen van 2000 meter hoogte naar wel 5000 meter die dag. Zo stoven we langs vulkanen, vlaktes die eindeloos waren, een blauw meer, een groen meer, geisers die ongelofelijk naar zwavel roken en die je helemaal vol rookte en spotten we ook nog een groep vacuñas (soort Alpaca’s/Lama’s). En zo arriveerde we die dag bij ons eerste hostel. Nja, een hostel... Zo kon het misschien niet noemen. Het was alleen voor onze groep in de middle of no where! Zo onwerkelijk! Om in beweging te blijven gingen we een wandelingetje maken naar het dorpje. Nja… dorpje? 5 andere gebouwen voor groepen die door dit gebied gingen and that’s it! Ow nee! Ook nog een giga Coca Cola vlag! Want hey! Ook hier moeten ze hun marketing strategie uitvoeren voor al die Vacuñas die langs lopen;) ’s Avonds met de 3 jeep groepen eten, kaartspelletjes en ons klaar maken voor een koude nacht. Een nacht, zo koud heb ik hem nog nooit gehad! Overdag sneed de koude wind al langs m’n gezicht, maar ’s nachts daalde het kwik ook nog eens naar zo’n -10. En nee lieve mensen, verwarming hebben ze daar niet! 3 lagen dekens, een gehuurde slaapzak en een t-shirt, topje en trui hielp enigszins.

’s Morgens vroeg maar weer veranderd naar 5 lagen + winterjas aan de boven kant, 3 lagen met legging, thermobroek en broek inclusief handschoenen en muts klaar voor dag 2! Want koud dat het was! Alweer sjeesde we met onze jeeps door dit ongelofelijke landschap! Deze dag passeerde we actieve vulkanen, een meer zo rood als een tomaat, een rots die een boom voorstelde, bergen met alle kleuren van de regenboog en zagen we flamingo’s, heeeeel veel flamingo’s! Bij het eerste meer waren Corinna, Anne en ik niet blij dat onze jeep als laatste aankwam, want onze flamingo’s waren toch niet zo enthousiast met al die gekke backpackers en hun fototoestelen. Maar in het volgende meer werden we beloond! Ze bleven lekker staan en zo maakte ik mijn master foto (al zeg ik het zelf) van die week. Een staande en vliegende flamingo in 1 foto! YES YES YES! (had pas een stuk of 50 foto’s van die gekke beesten, inclusief mezelf als flamingo op de foto, maar ach…).

Moe maar voldaan kwamen we aan in het Salt hotel! Een gebouw helemaal gemaakt van zout! Zout zout zout! Overal! De tafel was van zout, de stoelen waren van zout, de grond was bedekt met zout, de bedden waren van zout! De matrassen nog net niet! ’s Avonds lekker frietjes een stuk vlees (we denken dat het lama was) en opwarmen bij een mini hardvuur met een glas wijn. Dat is wat ik noem: HET leven:D De koude nacht ook weer doorstaan en toen brak de dag aan dat we naar de zout vlaktes zouden gaan. Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte ter wereld, zo’n 10.582 vierkante meter. Alles was wit, wit, wit om ons heen en opeens doemde er een bruine berg vol cactussen op! Meneer de lama ging daar vrolijk naast een giga cactus voor onze foto’s poseren en wij vervolgde onze tocht naar de top van cactus eiland! Heel apart met zo’n wit uitzicht erachter! Maar goed, waar we echt voor gekomen waren, waren de grappige foto’s op de salar. Spelend met het perspectief kun je hier je creatieviteit wel kwijt. ‘Zal ik springen van de Chili Lonely Planet op de Argentijnse? Aaah ik wil op Chris z’n Fe’sbook liggen!' 'Ooeeh en weet je wat ook leuk is als we uit onze schoenen springen of uit jouw pet!' Haha en zo kregen we het uur wel om! Wat was dit apart, als je om je heen keek leek het alsof je in de hemel terecht was gekomen. Okey, ik weet natuurlijk niet hoe dat eruit ziet, maar als ik iets in de buurt komt in mijn beleving is het de Salar wel. De 3 daagse tour werd afgesloten met een treinen kerkhof dat voor ons een grote speeltuin was. Schommels, wip waps, over de treinen klimmen. Net een stel kleine kinderen!

En daar was dan mijn eerste echt ontmoeting met de bewoonde wereld van Bolivia in het dorp Uyuni. Ik van te voren al gehoord dat je daar verder niks hoefde te doen en dat alleen de tours daar stopte. Misschien zou ik een nacht daar blijven en de volgende dag verder reizen of gelijk. Mijn eerste gedachte toen het dorp voor me opdoemde; Van m’n leven niet dat ik hier blijf slapen! Zand wegen tussen de half afgebouwde huizen, honden die over straat zwierven, een verdwaald kind dat op z’n fietsje tegen n fles schopte. Het leek wel een spookstad! Helemaal zenuwachtig werd ik ervan dat 15 mensen richting het noorden gingen, 3 terug naar San pedro en ik de enige gelukkige richting het koudere zuiden, Salta in Argentinië. Gelukkig bleek het in het kleine centrum allemaal mee te vallen en kwam ik er achter dat dit het Zuid Amerika was wat ik altijd in mijn hoofd had voorgesteld. Oude vrouwtjes met traditionele kleren aan, vrouwen met lange vlechten en baby’s op de rug gewikkeld in de fel gekleurde doeken, de meeste schattige kinderen spelend over straat. Chili is daarentegen zo ontwikkeld! Dat werd gelijk duidelijk toen ik in het armste land van Zuid Amerika terecht kwam. Geweldig! En ja, dit smaakt naar meer! Mmm… guess what op mijn verlanglijstje staat voor volgende reizen;) ’s Avonds afscheid genomen van Corinna en Anne en alle andere die naar La Paz gingen. Gelukkig kon ik ook nog op dezelfde tijd een bus richting de grens nemen en dan naar Salta.

Nou dat heb ik geweten! Het leek Veolia wel! Hoewel de bussen tot nu toe briljant waren, was dit het tegenovergestelde. Een nachtrit in een stadsbus hobbelend over onverharde wegen tussen allemaal Boliviaantjes (want zo groot zijn ze niet), met wel 3 tot 4 kinderen en volwassenen verdeeld over 2 stoelen was niet zo grappig! Na alle spookverhalen die iedereen wel weer van iedereen had gehoord over dingen die gestolen werden in bussen in Zuid Amerika was ik voorbereid. Alles in m’n travelbag, m’n been erin, tas om m’n voet gewikkeld, slot erop, handdoek erboven. Niemand die iets van mij zou pikken in m’n laatste 2 weken reizen! Klaar voor de nacht! Half hobbelend af en toe slapen. In plaats van 6 uur arriveerde we om 4 uur ’s nachts in Villazon, het grens dorp in Bolivia met Argentinië. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat er maar liefst 2 andere backpackers (die ik overigens al eerder tijdens de Bolivia tour ontmoet had) toevallig in dezelfde bus zaten! Nee gevaarlijk was het absoluut niet, maar leuk was ook anders. Met deze 2 Amerikanen liep ik ’s nachts van de bus terminal richting de grens in de hoop dat die toch open was. Ik stelde me voor dat ik in de oorlog zat en met m’n koffertje de grens over moest om te ontsnappen. Haha! Nja, zo erg was het niet, maar alles ziet er alles uit in het donker. Maar goed ipv. een ontsnappingsticket hebben we tegenwoordig de Lonely Planet en die heeft altijd gelijk. Die grens was dus dicht! En daar stonden we, midden in de koude nacht met onze backpacks, verdwaalde Bolivianen en Argentijnen die de grens heen en weer over gingen, mensen die ons vertelde dat de grens om 6, 7 uur, owh nee toch 8 uur open was! Handig dat tijdsverschil tussen Bolivia en Argentinië. Euh ja!? Wat is het plan? Richting een soort van hostel dan maar. Daar betaalde ik voor ons 3e zo’n 2 euro in totaal voor een 3 persoonskamer. Normaal was ik daar nooit gebleven voor m’n lol, maar nu waren we zo blij met n bed en 3 uurtjes slaap ipv. te wachten in de kou tot iemand de grens maar eens open deed. We konden wel overlopen, maar we hadden toch ons stempeltje nodig! 3 uur slaap verder haalde we ons stempeltje op in Bolivia en een hokje verder voor Argentinië. In het Argentijnse grensdorp boekte ik m’n bus richting Salta.

En weer 8 uur en een overstap in Uyuy verder kwam ik in Salta aan. Helemaal gesloopt van alles wat ik had meegemaakt in de afgelopen uren. Kon me niet voostellen dat dit allemaal in 24 uur had plaatsgevonden. Een douche, aardige mensen in het hostel, drankspelletjes met z’n allen en even het normale geregelde stadsleven was op dat moment niet ongewenst. De dag daarna gelijk met Steffie, een Duits meisje, de stad verkend en in de gondels de berg op om de lampjes van de stad langzaam aan te zien gaan. Salta, een stad die gelijk goed aanvoelde. Mooie gebouwen, fijne sfeer! Ook zijn we die dag nog het Altitude(hoogte) musuem over de Inca’s geweest met een daar een echt Inca mummie! Een jongetje van een jaar of 6 dat geofferd werd op 6700 meter hoogte (en daar doodvroor)! Een hele eer was dat! Wat een interessante cultuur is dat zeg! Na al die natuur ook weer wat kennis opgedaan! De dag daarna eindelijk even op de rem voor mezelf getrapt. Alles rustig aan! M’n tas geprobeerd efficiënter in te pakken, foto’s te uploaden en de 24 urige bus reis naar Puerto de Iguazu gestart!(Voor diegene die het zich afvragen: dat valt dat best mee in de relaxte bussen in Argentinië!) En daar ben ik vandaag aangekomen, klaar voor de Iguazu watervallen… het volgende avontuur!