Een backpack vol herinneringen

Daar liep ik dan weer te sjouwen met m’n backpack! Net aangekomen in Puerta de Iguazu na ‘n 24 uur lange busreis. Een beetje gaar, maar ongelofelijk veel zin om de watervallen van Iguazu te zien! Whoop Whoop op naar Brazilië! Op naar Cataratas do Iguaçu. Samen met Francesca, ‘n meisje uit Rome die ik eerder in Salta had leren kennen, moesten we wel nog een mooie stempel in ons paspoort. Langzaam kwamen de watervallen in zicht. WAUW WAUW WAUW! In het begin zei ik nog ‘Tis echt super mooi, dit is dus groter dan de Niagara watervallen‘? Stiekem had ik t dus nog groter verwacht. Had namelijk ergens gelezen dat het gebied 2.7 km breed is, er ongeveer 300 watervallen zijn en die wel tot 82 meter naar beneden vallen. En toen kwamen alle andere watervallen om de hoek nog tevoorschijn! En dit overtrof al mijn verwachtingen. Het geluid van al die liters water dat naar beneden viel was ongelofelijk, de watervallen waren gigantisch en ook zoo veel! Het leek net Disney land, alsof dit moois door iemand gemaakt is. Ja okey, pachamama (moedernatuur) heeft hier extra haar best gedaan. Ik kon niet geloven dat de Argentijnse kant dit kon overtreffen. Het panoramische uitzicht vanaf de Braziliaanse kant was zo overweldigend!

Natuurlijk moesten Francesca, 3 Mexicaanse vrienden en ik dit nog met eigen ogen zien! Dus op naar Cataratas de Iguazu. Dit was totaal anders dan de dag ervoor. We liepen over de watervallen, stonden er met onze neus vlak voor en werden drijf nat omdat we zo dichtbij konden komen. Deze dag waren de weergoden ook vrolijker gestemd. Stralend blauwe lucht zorgde ervoor dat deze plek er als HET PARADIJS uitzag. Palmbomen, zon, regenwoud, honderden watervallen, regenbogen! Genieten geblazen! Een hoogtepunt van die dag was toch wel de Garganta de Diablo (keel van de duivel). Een halfronde waterval van 150 meter waar het water 70 meter naar beneden viel. Daarnaast gigantisch veel watervallen op een rij dat zorgde voor een hoop mist. En zo kon ik alweer een hoogtepunt aan mijn reis toevoegen!

Ik kon nog even nagenieten tijdens mijn busreis richting Rosario, waar ik op bezoek ging bij Marije (NHTV) die daar stage heeft gelopen. Daar aagekomen uren bijgekletst! Zaterdag toch maar even Rosario, de stad waar de Argentijnse vlag de eerste keer opgehesen is, bekijken. Een leuke, rustigere, niet zo’n toeristische stad! ‘s Avonds gingen Marije en ik naar ‘n quiz avond van ‘n talenschool. De ene keer werden de vragen gesteld in het Spaans, de andere keer in het Engels. En goed dat mijn groepje was! Hoppa gewonnen! En ook nog een fles drank in de wacht gesleept. Een goed begin van de avond! Want ook het stapleven van Rosario moest verkend worden. Samen met Marije, Mariël (haar Argentijnse huisgenootje) hebben we de heupen los geschud;)

Maar uitrusten daar doen we niet aan. Dus het was tijd voor mij om naar Buenos Aires te gaan. Lopen, lopen, lopen en nog eens lopen! Uren, kilometers! Een gigantische stad waar je maar een paar wijken per dag kunt zien! San Telmo met allemaal antiek winkeltjes, daarna het micro centrum met het paleis waar Evita gezwaaid heeft, de eerste kathedraal in Buenos Aires, het theater, de obelisk de grote avenidas (straten), een hoop business mensen die alle kanten opvlogen en alle andere statige gebouwen in het micro centrum afgestreept! Op maandag avond was een show van de percussie groep La bomba del tiempo in een bar (dat meer leek op een overdekte parkeer garage) een van de highlights. Alleen gaan, nee dat zag ik niet zo zitten, maar mijn spullen waren binnen 5 minuten gepakt toen Dav en Ashley, uit Australië (ontmoet in Salta) me op Facebook lieten weten dat zij al in Buenos Aires waren en dat ze daar ’s avonds heen gingen. Mooie van het verhaal was dat ik hun helemaal niet kon vinden, maar dat ik gelijk Darren uit Engeland tegen kwam die ook alleen was. Een geweldige show waar mensen helemaal uit hun dak gingen! Wat was ik blij dat ik toch gegaan was! En wie o wie kwam ik op het einde van de avond tegen, mijn vrienden uit Australië;). Gelijk werd er een avondje uit eten met z’n allen ingepland voor de dag daarna.

Zelf ging ik die volgende dag eerst nog even naar La Boca. De wijk in Buenos Aires die niet bekend staat om z’n veiligheid, maar als je op let kun je er gewoon rond lopen. Geen toerist te bekennen op staat totdat ik bij het voetbal stadion van La Boca aankwam (super populair in Argentinië). Het leek alsof alle bussen iedereen op t zelfde punt gedropt hadden. Niet alleen het stadion maar vooral ook Camiseta is DE plek om te bezoeken in La Boca. Een stuk of 3 straatjes met golfplaten huisjes in alle kleuren van de regenboog. Vroeger woonde in deze wijk mensen die voor de haven werkten. Na het schilderen van hun boten namen ze overgeblevene de verf mee naar huis en smeerde ze dat op een huizen. Een vrolijke bedoeling! Foto hier foto daar totdat ik opeens de klanken van muziek hoorde! In een hoekje zat een man die de tango speelde op zijn accordeon. Zo mooi! Ik liep verder en kwam in een straat met restaurants waar overal de tango gedanst werd. Dit was toch wel de plek waar ik verliefd werd op de tango! Het is zo intens, passioneel, mooi! Ik vond dat ik mezelf in een van die restaurants wel mocht trakteren op een heerlijke lunch! Maar ik moest genoeg plek overhouden voor het steakrestaurant van die avond. Op naar Palermo waar ik de andere zou ontmoeten voor een super lekkere steak (zo had ik mij laten vertellen). Daar kwam ik aan bij een super fancy restaurant! Euhm… wij eten hier? Ja tussen 7 en 8 uur (normaal veel te vroeg om te eten voor Argentijnen) geven ze 40% korting en daarna moet je wel weg voor de gasten die de jackpot betalen:P Het restaurant zat meteen bomvol! We kregen super lekkere hapjes, een mega steak en een lekkere fles wijn! YES! Ook weer van m’n to do list afgestreept.

Alsof ik nog niet genoeg gelopen had ging ik samen met Heidi, mijn roommate in de hostel, nog wat uurtjes wandelen eraan toevoegen. Juan, een Argentijn die ze eerder had leren kennen, zou ons namelijk de wijk Recoleta, Palermo laten zien. De rijkere buurten vol met parken. Dat werd dus 6 uur lang lopen, lopen, lopen. Gelukkig had ik nog net een uur de tijd om me voor te bereiden op mijn eerste tango les. Ik kwam aan bij een gaar gebouw! Maar wat was dat geweldig! Een dansvloer in een soort van oude kathedraal met allemaal gekke antieke spullen, schilderijen, gescheurd behang aan de wand. Wat was dat een super super super gave plek! Dat ik daar de tango mocht leren was een cadeautje! Er waren mensen van verschillende leeftijden en we moesten constant wisselen van partner. Gezellig en wat was het leuk om te doen! Ik bakte er zelf niks van, maar zodra ik met iemand danste die wel goed kon lijden kon ik opeens toch wel redelijk tango dansen(de basis dan he;)). Een oudere man van in de 50 sprak goed Engels en sprak vol passie over de tango, hij oefende het 2 keer in de week. Hij leerde me later tijdens de Melonga (open dans avond) nog meer passen. Ik sloot vanzelf m’n ogen en danste, danste en danste. Kreeg het gevoel als ik over de dansvloer gleed met de klanken van de tango op de achtergrond. Heerlijk! Na een dag van uren lopen, alleen maar Spaans praten en luisteren en tango les was ik moe maar voldaan. What a nice day!

Een ander hoogtepunt van Buenos Aires is de begraafplaats waar allemaal belangrijke mensen begraven liggen. Waaronder Evita! Daar ook even op bezoek geweest;) Indrukwekkend al die beelden, de rijkdom dat deze begraafplaats uitstraalt! Na deze tour vonden Heidi en ik het tijd voor een chill middagje met als afsluiter een BBQ met allemaal mensen uit het hostel. Zo werd mijn laatste avond in Zuid Amerika op een super gezellige manier afgesloten. Lekker eten, lekkere wijn, leuke mensen! Ja, het was goed zo!:)

En dan komen aan bij vandaag, vrijdag 20 juni. Mijn laatste dag in Zuid Amerika! Over enkele uurtjes vertrekt mijn vliegtuig richting Holanda! Ik kan het nog moeilijk beseffen. Na 6.5 maand ga ik naar huis? Huh, echt, gaat het dan nu toch echt gebeuren? Hoewel ik een ongelofelijk leuke tijd gehad heb in Zuid Amerika heb ik natuurlijk ook super veel zin om naar huis te gaan, iedereen weer te zien en weer lekker bij mijn vriendje te zijn. Waaah! Kan niet wachten! De minuten en uren tikken verder… het is tijd… Dit keer tijd om te gaan. Mijn backpack staat al in de hoek. Helemaal vol, er kan niks meer bij. Met een glimlach kijk ik erna, mijn backpack vol herinneringen!