Gracias Santiago por todo!

Het leek een gewone zaterdag morgen, nog maar 2 weken in Santiago te gaan. Zo moest ik alle dingen nog even doen die ik nog niet gedaan had. Ook het dorpje ‘Pomaire’ stond op het programma. Als ik zeg: 50 winkeltjes met dezelfde aarde werk potten en varkens in 1 straat, dan zeg jij vast: Saai! Ja, ik ook! Maar saai bleek die ene zaterdag niet te blijven. Zo gingen Natalia en ik eens even ons leven van de afgelopen dagen, maanden, weken doorpraten, met n goed glas wijn, totdat er rond middernacht op de deur werd geklopt. Het was de onder buurvrouw die kwam vragen of we konden komen want haar man had een hartaanval gekregen. De stemming veranderde op slag. De oude man (rond de 75) zat op de wc onderuit gezakt en zijn vrouw wilde graag dat hij in zijn bed zou liggen. En daar gingen we; Natalia aan de ene kant, ik aan de andere, vrouw aan de voeten. Loodzwaar dus in bed kregen we hem niet 1, 2, 3. Ik ging hulp vragen bij andere appartementen. Een jonge vent kwam ons helpen. Toen ik terug kwam keek ik naar de man op de grond en toen besefte ik pas dat de man dood was. Zeker toen hij geen polsslag meer bleek te hebben. Toen de man in bed lag bleek de vrouw de ambulance nog niet te hebben gebeld. Dat gebeurde, ik stond hen op te wachten en hoorde sirene dichterbij komen. Dat moest voor ons zijn! En ja, binnen een minuut werd vastgesteld dat hij dood was. Papieren werden ingevuld en binnen 20 minuten waren ze weg. Inclusief de Chileen, die wel nog ff de familie had ingelicht. Rondkijkend in de kamer, die eruit zag als een ‘oude mensen’ kamer, wachtte Natalia en ik op de familie. Euhm, afwas doen dan maar? De klok tikte, de regen druppels sloegen tegen het raam, de verder absolute stilte en de gedachte aan de dode man in de kamer naast ons was onwerkelijk. De vrouw had zich omgekleed en vroeg ons of we wilde helpen met haar man om te kleden voordat de familie kwam. Tijd om hier over na te denken heb je op zo’n moment niet. De kleren waren door haar in 5 minuten bij elkaar gezocht, maar toen de telefoon ging zei ze wel nog tegen mij; ‘Zoek jij maar een stropdas uit’. En daar stond ik dan samen met Natalia voor de kast een stropdas uit te zoeken! ‘Welke vind jij mooier, deze of deze?’ ‘Ja maar dit past beter bij die blouse’. Dat het dit keer niet over die nieuwe broek in de kledingwinkel ging vond ik heel apart. Ik fronste m’n wenkbrauwen. Ik snapte niet waar ik terecht was gekomen, wat was ik aan het doen? 1 keiharde donderslag op die avond maakte het film gevoel compleet. Toch maar even gevraagd wat zijn lieveling stropdas was, maar die wat we hadden uitgezocht was goed. Ook wilde Natalia nog even de sokken omruilen van beige naar zwart. Dat was beter! En zo werd de man met veel moeite omgekleed. Tja en dan komt het moment dat je de deur open doet voor de familie die heel verdrietig is. Tijd voor ons om afscheid van de vrouw te nemen, haar sterkte te wensen en snel de Pisco bij Natalia uit de koelkast te halen omdat vonden dat we toch wel iets sterkers nodig hadden! En zo kwam ik rond n uur of 3 helemaal gesloopt thuis! De adrenaline rush had z’n werk gedaan. De volgende dagen dacht ik na over wat gebeurd was, voelde me goed, op ‘n dagje na. Kan het nog steeds moeilijk beseffen dat we met een dode man over de gang hebben gelopen, hem aan hebben gekleed. het is een film waar ik mezelf opeens voorbij zie komen. Een film waarin ik toch niet thuis hoor. Vind het nog steeds verwarrend, dat we alles gewoon deden, en spannend, ja dat ook! Voor diegene die zich afvragen of ik het allemaal verzonnen heb. Nou was het maar waar, dan was m’n waarbenjij.nu gelijk een stuk vrolijker begonnen. Wat een avond, wat een avond! Een zaterdag avond die me even goed liet zien dat je moet genieten, moet doen, en vooral moet leven, want voor dat je het weet ben je er opeens niet meer.

En wat heb ik genoten! Een half jaar dat voorbij is gevlogen! Het leek altijd zo ver weg en opeens zit je dan toch je laatste waarbenjij.nu vanuit Santiago te schrijven. Santiago, de stad die m’n thuis is geworden, de stad waar ik de meeste leuke, grappige, minder leuke dingen heb meegemaakt, de stad die ik lief heb. Santiago Gracias! Gracias dat ik je mocht leren kennen! Dat je me door je mooie parken hebt laten lopen, je bezienswaardigheden minstens 10x hebt laten zien, dat je in al die maanden zo vaak het zonnetje hebt laten schijnen, je bergen die ik in het begin al zo mooi vond nu ook wit hebt gekleurd, je me het Zuid Amerikaanse stapleven in Bellavista hebt leren ontdekken. Je me vaak terremotos hebt laten drinken in la Piojera, van de kleuren en geuren in La Vega en Mercado Central hebt laten genieten, even als je prachtige uitzichten vanaf Cerro san cristobal en Santa Luctia!

Gracias Santiago, dat je zo midden in het mooie Chili ligt, dat ik even een weekendje naar Mendoza kon gaan om dronken op de fiets te zitten na het zien van alle wijngaarden, dat ik het de strand en de berglucht bijna tegelijk kon opsnuiven (als ik maar weg was uit de smog in de stad), dat je bus systeem zo geweldig is dat de nachtbussen met liefde werden genomen om nog meer van het land te zien, dat ik nog een keer kon surfen in Pichilemu, dat ik de vulkaan ‘net niet’ kon beklimmen in Pucon waardoor ik wel op een op holgeslagen race paard terecht kwam, dat ik zo makkelijk vanuit de grote stad het vliegtuig naar het zuiden kon nemen, om daar toch even naar je buurland te ontsnappen, dat ik me een beetje meer in Europa mocht voelen door het Duitse Puerto Varas, dat je in een land ligt met bergen, stranden, regenwouden, woestijnen & gletsjers.

Gracias Santiago dat mensen thuis of ergens anders op de wereld kaartjes richting jou konden sturen, dat je me zo ver weg liet zitten dat ik weer besefte wat ik thuis heb, dat jij ook Youtube hebt waardoor ik een geweldig filmpje van vrienden & familie kon ontvangen, dat ik soms ook niets hoefde te doen en wel uren verliefd achter skype kon zitten praten en zwaaien met Chris, dat je m’n vader en moeder Facebook hebt uit laten vinden, dat ik bij jou het nieuwe vriendje van m’n zusje via de computer kon ontmoeten, dat zelfs echte handgeschreven brieven van Bomma bij jou aankwamen, dat ik vanuit jou basis met Australie, Afrika, America, Zuid Amerika en Asia contact had om ff te vragen hoe het leven van mijn medestudenten ervoor stond, dat je me zoveel lol liet hebben maar toch m’n vrienden, familie en vooral Chris zo liet missen!

Gracias Santiago voor het bouwen van een gebouw waar later een hostel in kwam. Een hostel naar jou vernoemend. Santiago Backpackers, waar ik minstens 45 uur per week te vinden was, waar we feestjes hebben gevierd, waar we gelachen hebben om Bea die weer eens uitschreeuwde: ‘Que rico’, als Lita of Blanca lunch had gemaakt, waar ik de meeste geweldige verhalen van backpackers heb gehoord, waar ik nog meer ben gaan verlangen naar het reizen, waar we hebben gezorgd hebben dat het hostel er nog beter uit ging zien, waar we avonden lang wijn hebben zitten drinken, waar Nora en ik Ari nat spoten toen we het zwembad moesten vullen, waar vaak zat gratis eten van backpackers kregen die dingen over hadden, waar ik zelfs Portugees aan mijn woordenboek toevoegde, waar ik in het donker zou weten waar alles staat en ligt, waar ik, jawel, ook gewerkt heb;) waar ik eindeloos facturen in de computer voerde en financiën analyseerde, waar ik gevloekt hebt omdat Excel niet meewerkte, waar ik het toch zo irritant vond dat Brazilianen en Peruanen alles van te voren in een e-mail moeten vragen, waar ik aardig wat overuren aan m’n lijstje heb toegevoegd, waar ik de opdrachten van school het liefst gelijk in de prullenbak had gegooid, waar ik de concurrentie bespioneerde, waar ik een marketing plan van 10 pagina’s naar 45 wist te bouwen, waar ik vast geplakt aan m’n bureau stoel er achter kwam dat een kantoorbaan 38 uur per week niks voor mij is, waar ik discussies en goeie gesprekken met Ari voerde over wat beter kon, veranderd of aangepast moest worden, waar ik gigantisch veel heb geleerd, waar ik de kans kreeg om af en toe de ‘manager’ uit te hangen, waar ik geweldig leuke collega’s heb gehad, waar ik m’n creatieve kant liet zien en een backpack krant voor op de wc bedacht, waar ik de leuke en minder leuke kanten van het hebben van een eigen bedrijf leerde kennen, waar ik in totaal maar 1 nachtje zelf heb geslapen, waar ik de meest geweldige gasten heb gehad, waar ik de meest onuitstaanbare gasten heb gehad, waar Sandi, Natalia en ik huwelijksaanzoeken hebben zitten kijken op Youtube toen de baas er niet was, waar we door de gangen gedanst, gefietst en gerend hebben, waar ik echt een geweldige stage tijd heb gehad!

Gracias Santiago voor de vrienden die ik leerde kennen, Ari, m’n baas, huisgenoot en vriend tegelijk, Bea, mijn half Chileens, half Fillipijns, half Duits beste vriendinnetje, Natalia die ik de eerste week eigenlijk niet mocht maar daarna goede vriendinnen werden, Lea die de yoghurt voor de gasten in de asbak deed omdat ze dacht dat t n kom was, Lita die onze 2e mama voor ons allemaal was en goed voor ons zorgde met eten in het hostel, Blanca die altijd met n grote lach t zelfde deed, Erica die constant zong: ‘Felice Felice Felice’ als ik aan kwam in het hostel, Rodrigo die altijd aan het lachen was om alles en me altijd nog ff moest melden ‘behave properly!’ Tamara die me alles bijgeleerd heeft in het hostel, Cata, die vaak aan het breien (super hip hier) was achter de receptie, Patricia, m’n Spaans lerares die me aardig wat Spaans heeft bijgebracht, Barbara, die ons uitnodigde voor haar strandhuisje, Nacho, die wist wat dansen was, Adrian, Pubcrawl staff, die op m’n laatste avond Pubcrawl aan iedereen liet weten dat een goede vriendin weg ging; ‘Felice maak wat van je laatste avond’, Claire, Tom en Koen die ervoor zorgde dat er toch een beetje Nederlanse sfeer in Santiago was. Gelukkig heb ik van de meeste afscheid kunnen nemen tijdens een super despedida (afscheids feestje) op het dak van de appartementen met uitzicht over heel Santiago! Een BBQ, cadeautjes en super lieve woorden van iedereen! Een avond om niet meer te vergeten!:)

Gracias Santiago dat ik mocht komen, dat ik je mocht ontdekken en dat ik door jou nu al deze mooie ervaringen kan opschrijven en blijven koesteren. Gracias Santiago! Tu me dio un tiempo maravilloso! Un tiempo que no se olvide pronto! Nos vemos en el futuro! Gracias por todo!