Mijn nieuwe thuis!

Daar sta ik dan op schiphol, klaar voor mijn nieuwe avontuur. Allerlei verschillende gevoelens passeren de revue; Spannend, zin in, cool, pfff.. toch wel lang zo zonder Chris! Ik sta in de rij om m'n bagage in te leveren en kijk naar Chris, papa en mama die het afscheids committee vormen. Tas op de band, druk op de knop en weg is m'n tas. Die is in ieder geval wel al klaar om te vertrekken. Ik kijk nog een keer op en tot mijn verbazing heeft de hele familie Wilting zich bij het afscheids committee gevormd. Wat een verrassing! Nog samen wat drinken en ja, dan komt dan toch echt dat moment. Dikke knuffels van papa, mama, Ton, Henny, Patrick, Tamara en 'n high five, hand, kus en knuffel van Ivan. Een hele dikke kus (nja 1? wel 100) van Chris en dan is het zover. Ik ben langs de douane en draai me nog een keer om... Tot over een half jaar!

Tot mijn grote geluk zat ik in het vliegtuig naast 2 Aziaten. En voor de oplettende lezer van mijn wbj.nu verhalen heb ik daar wel eens aparte ervaringen mee. Zo geschiede... De imigratie formulieren kwamen langs en Tjing en Tjang konden geen woord, maar dan ook echt geen woord engels. Hop, papieren bij Felice op tafel pen erbij en invullen voor Chinees 1 en Chinees 2. De gegevens die niet in hun paspoort stonden kon ik niet invullen, maar wees gerust, daar hebben ze zelf 2 uur over gedaan. Stoel in, stoel uit, vragen aan persoon 1, persoon 2, 3, 4, 5. Verder wat engelse woorden voor suiker, melk, bier en wijn met ze oefenen was het probleem nog niet, maar toen eentje ging slapen en constant in mijn gezicht zat te blazen met een lucht van heb ik jou daar, vond ik het minder grappig worden. Na een paar duwtjes richting meneer Chinees en wat films later kwam ik aan in Lima, Peru. Met een Nederlandse jongen, die op weg ging naar zijn date die hij via internet had leren kennen en nog nooit had gezien, de uurtjes wel vol gekregen. Na nog een uur of 4 in het vliegtuig was het zover...Hola Sud America, Hole Chile, Hola Santiago!

Nou ja... Hola? Het was nogal donker om 4 uur 's nachts! De taxi stopte voor een huis. Dit zou het dan moeten zijn. Een man deed slaperig de deur open, Hola! This is your room. En daar lig je dan… in het midden van de nacht in een vreemde kamer, vreemd land, vreemde geluiden. Toen ik wakker werd zag alles er al een stuk vrolijker uit! Het zonnetje scheen volop en al snel leerde ik mijn huisgenoten Josh en Ari kennen. Josh een echte Amerikaan van 26 jaar waar het vanaf het begin leuk mee klikt! Ari, een Chileen van 29 jaar die ook mijn baas is voor de komende 6 maanden. Hij is namelijk de eigenaar van het hostel. Dat zorgde er dan ook voor dat ik gelijk mee werd genomen naar het hostel en voorgesteld werd aan mijn nieuwe collega’s. Gelijk al een warm welkom en er heerste een fijne sfeer. Het hostel ziet leuk uit! Een oud gebouw met houten balken en grote kamers. Ja hier kan ik me wel vermaken de komende 6 maanden!

Gelukkig had ik nog een vrije dag en kon ik gelijk goed de stad verkennen met een gratis tour… van zo’n 4 uur! Pardon? 4 uur! Maar ik moet zeggen, meneer de gids deed goed zijn best en wist veel te vertellen. Gelijk was ik van veel dingen op de hoogte. Zo werd al snel Pisco Sour uitgeprobeerd, n drankje gemaakt van geklopt eiwit, rietsuikerstroop, ijsblokes en veel limoen of citroen sap. De Peruanen en de Chilenen vechten er nog steeds om. Nee ik heb het uitgevonden, nee ik was eerst, maar ik heb een dorpje dat pisco heet, ja maar ik ook! Bla bla bla… Dat moest dan wel heel speciaal zijn. Vooral onder de jongeren. Die drinken het met cola, dat heel origineel piscola heet. En dan de Moto Huesillo niet te vergeten. Een zomers drankje zonder alcohol waar de Chilenen dol op zijn! Nectar, gedroogde perzik gekookt in suiker, water en cinnamon, dat afgekoeld met gekookte tarwe. Klinkt jammie he! Nou… de eerste 5 slokken waren jammie, daarna was het niet meer aan mijn Nederlandse smaak besteed. Maar naast deze Chileense specialiteiten ook veel highlights gezien en verhalen gehoord. De 4 uur vlogen om. Al kwam dat ook door de mooie verhalen van de Nederlandse mevrouw die met pensioen was en elk jaar meer landen van Zuid Amerika bezocht in haar eentje. Ja, dat is nog eens wat anders dan de verhalen van al die hordes backpackers! Op z’n Nederlands dan ook even geproost met een Moto Huesillo in onze hand.

En toen was het zover… Felice ging fruit en groente kopen voor een heel leger met Josh bij La vega (groente). Gewoon zomaar, omdat het goedkoop was! Maar moest en zou nog een stekker vinden voor mijn laptop. En daar liep ik dan met een zak aardbeien, mais, courgetten en bananen, voor anderhalf uur in de brandende zon op zoek naar een stomme stekker die past! Es por mi ordenador. Ja, si! Nee, je snapt het niet! Nee ik heb mijn stekker van de laptop nu niet bij mij. Ja, ik wil een stekker, nee niet die, die past niet! Waaaaah! M’n aardbeien werden er minder vrolijk van, maar ik nog minder! Ik verstond er geen woord van, of ja… en paar woorden en dan wist ik weer niks uit te brengen. Begrijp me nou! Por favor! Even bij t hostel vragen en binnen 5 minuten kreeg ik m’n stekker in de winkel die ze me hadden gewezen en kwam ik erachter dat ze in Chili ipv. ordenador (zoals in Spanje), computador zeggen. Okey, het was duidelijk! Het Chileense spaans ging me nogal wat moeite kosten!

De dag daarna begon ik al gelijk met mijn nieuwe baan! Ik leerde alvast de receptie kennen, want daar ga ik 1 keer in de week werken. Er kwam zoveel nieuwe informatie op de af dat het een beetje begon te duizelen in m’n hoofd. Nieuwe stad, nieuwe taal, nieuwe woning, nieuwe collega’s, nieuwe baan. Jaja… ook voor dit avontuurlijke meisje was dat even slikken. Gelukkig zou ik na een dag meelopen met Tamara nog een dagje meelopen met iemand anders. Na een leuke avond uiteten met Josh, Camie en Ari was ik klaar voor de volgende dag. Samen met Camie zou ik dan alles proberen met het bookings systeem. Aangekomen in het hostel merkte ik al snel dat er niemand zou komen. Oeps! Vergeten Felice duidelijk te zeggen. Vandaag ben je alleen! WAT!? Ik alleen, achter receptie, maar dat kan niet! HELP! Maar wees niet bang… Er zijn nog geen gasten gillend weg gerend. Opeens werd ik in het diepe gegooid en ja, wat ze zeggen is waar, je leert dan alles heel snel! Tis allemaal niet moeilijk, twas alleen heel veel in het begin. Nu doe ik de receptie alsof ik niet anders gewend ben. Zolang er geen Braziliaan voor m’n neus staat die alleen Portugees praat en ik geen taxi hoef te boeken in het spaans voor een gast weet ik me nog wel te redden.

De rest van de dagen werk ik in het kantoor. Het is in ieder geval geen 9 tot 5 mentaliteit! Nee hoor, de rest van de dagen werk ik gewoon keihard door van 9 tot n uurtje of 7/half 8. Ik maar denken dat die Zuid Amerikanen het rustig aan deden! Nou jullie Nederlanders zijn maar een stelletje lapzwanzen met jullie 38 uur per week:P Doe mij er maar n stuk of 45 tot 50! Maar ik klaag niet! Het werk is leuk, het hostel is leuk, er zijn altijd mensen van mijn leeftijd en dat maakt die 45 tot 50 uur werken opeens allemaal wat minder lang!:)

En zo werden mijn eerste dagen vol nieuwigheid al snel een gewoonte. Naast het werk ging ik met Hannes, een vriend van school die ook in de buurt van Santiago stage loopt, een biertje drinken in Bellavista (de wijk met allemaal barretjes), 's middags uitgebreid warm eten in het hostel of even de metro pakken om de stad te verkennen en ga zo maar door. De stad is super! Het oogt als een spaanse stad, maar met een Zuid Amerikaans tintje. Na al die vreemde dingen in het begin was het opeens alsof ik niet anders gewend was! De nieuwigheid was er vanaf en Santiago voelt nu al een beetje als ‘mijn thuis’.

Veel liefs uit Santiago

ps. Voor de schrijvers onder ons, mijn adres is:
Eliodoro Yañez 2788, apartment 31, Providencia, Santiago, Chile!
Voor de bellers, mijn telefoonnummer uit NL is: 0056977879656 (sms ontvang ik, maar kan niks terug sturen)