Werken aan een mooie stage tijd!

Werken, laat ik daarmee beginnen voordat er gedacht wordt dat ik hier in lui lekker land leventje leidt. Ik ben tenslotte niet naar Santiago gekomen om alleen maar leuke dingen te doen;) Nee nee… ik ben toegetreden tot het wereldje van de werkende onder ons. Dat betekent dat ik 5 dagen in de week vroeg op sta, m’n boterhammetjes smeer, een half uurtje in de metro of de bus zit en na 9 uur achter m’n laptop gezeten te hebben dezelfde reis weer terug maak. Het zal velen van ons bekend voorkomen en zeker niet zo boeiend zijn om te lezen. En toch ga ik het vertellen!:) Na 2 maanden ben ik al helemaal gewend aan mijn leventje in Santiago. Het is alsof ik hier al jaren woon en werk. En dat bevalt tot nu toe wel! Het werken in het hostel is leuk! Ik weet nu veel beter wat er allemaal bij komt kijken. En veel dat dat is! Ik mag dingen overnemen van m’n baas, nieuwe ideeën voor het hostel opperen en uitvoeren, werkwijzes beter maken en collega’s aansturen dit dan ook echt te doen. En dacht ik ff, yes, geen NHTV, dus geen financiën, nou mooi niet! Heb al aardig wat cijfertjes, formules en facturen langs zien komen! Wordt daar nou niet laaiend enthousiast van, maar ben wel blij dat ik het geleerd krijgt. En stiekem, heel stiekem, begin ik het ook nog leuk te vinden ook. Zelfs het contact via de mail met Booking.com, Expedia en Hostel booking sites in het spaans begint mee te vallen. Natuurlijk is het niet allemaal een groot succes, want ik maak ook zo m’n fouten. Zo heb ik de 2e duurste kamer al verkocht voor de prijs van de goedkoopste kamer en heb ik nu al 2 keer op een mail gereageerd met ‘Hola en een gekopieerd woord, omdat ik dacht dat het z’n naam was, maar dus heel iets anders betekende. (voor diegene die grappig willen zijn hun reacties, mijn haren worden inderdaad blonder). Ach ja, met vallen en opstaan kom ik er wel en laat dat nou net de reden zijn dat ik stage moet lopen! De sfeer in het hostel draagt in ieder geval wel bij aan een prettige werkomgeving, zoals dat zo mooi gezegd wordt. Er zijn een aantal collega’s weg gegaan wat ik erg jammer vond, maar er zijn ook hele leuke collega’s voor terug gekomen. Er moet ook tijd zijn voor gezelligheid natuurlijk!

Maar wees gerust, ik zal jullie niet langer lastig vallen met het ‘alledaagse’ leven, er zijn leukere dingen om te vertellen. Ik ga terug naar de dag dat ik de Andes tour ging doen. Vrijdag avond goed op stap geweest en met een duf hoofd trok ik mijn wandel schoenen aan, fles water in m’n rugzak, broodjes erbij en zonnebrand op m’n gezicht. Felice was er klaar voor! Van tevoren nog even rond lopen door Mercado Central. Een gebouw met een vismarkt, waar ook allemaal kleine restaurantjes naast zitten! Bleek daar het avontuur van de dag al te beginnen. Terwijl ik foto’s aan het maken was werd ik geroepen. Chica chica, come come come! 3 visboeren achter de kraam wilde dat ik een foto van hun nam. Dat dacht ik dus…ze vonden het leuk ik, als blanke chica, er ook even tussen in kwam staan. En vervolgens vonden de drie heren het NOG leuker om mij gelijk ook maar de lucht in te tillen en ‘n vis voor m’n neus te houden. Gelukkig bleven alle Chilenen en toeristen staan om te kijken wat er gebeurde. Stel je voor dat niemand het gezien had;) Ik ging maar snel de bus in, op weg naar het Andes gebergte en tot mijn verbazing zag ik mensen met slippers en de ander met de meest nette kleren zitten. Mmm…daar zat ik dan helemaal uitgerust met bergschoenen, fles water en lunchpakket. De bus reed zo’n anderhalf uur van 600 meter hoogte naar 3000! Dat was nog eens een mooi bustochtje! De bergen waren immens, de gletsjers op de achtergrond prachtig en de Condors die boven onze kop vlogen waren ook de kleinste niet. Boven bij Valle Nevado, ‘het’ wintersport gebied in juli en augustus, hadden we 40 minuten de tijd om rond te lopen. Foto’s gemaakt, alle lege skirekken bekeken, Condors gespot en toen weer de bus in… terug naar Santiago… Haha grapje? Nou nee hoor, dit was de tour! Het was een mooi uitje, maar ik ff blij dat ik er niet voor hoefde te betalen! M’n hele verwachtingspatroon was in de war. Maar de mensen met slippers en nette kleren vonden de tour prachtig… Vanuit de bus.

Het weekend daarna kwamen de plannen om naar Pichilemu te gaan. Het surfstadje in Chili, zo’n 3 uurtjes van Santiago. Helaas waren de bustickets die er 3 uur over deden niet meer te krijgen. Die 5 uur durende bus ging t voor mij niet worden, als die andere normaal ook te koop is. Toch wist Sam, een jongen die in het hostel had geslapen tickets voor mij en 3 vrienden te veroveren. YES! Op naar Pichilemu! Meneer de buschauffeur, hoelang duurt de bus reis nou precies? 5 horas señorita! Stel je voor, dat Sam nu juist die bus tickets had gekocht, die ik had laten schieten;) Gelukkig vertrokken we om 6 uur ‘s ochtends, dus heb ik 5 uur lang m’n ogen dicht gehouden in de bus! En als je dan weer je ogen open doet, ben je hupsss, in een keer in Pichilemu! Werd nog vrolijker toen ik ons hostel zag. Er lag 1 huis op een rots midden op t strand en laat dat nou net ons hostel zijn! Muy linda (erg mooi)! M’n dag kon helemaal niet meer stuk toen ik na 2 jaar weer een surfboard in m’n handen had. Voor 2 Euro’s meer, kon ik nog een lesje mee pikken. En ik als top sporter (NOT!) stond zomaar als eerste op m’n board. Is m’n surfcamp in Australië toch nog ergens goed voor geweest. En wat was ik trots toen de duim van de leraar elke keer omhoog ging! Bueno!!! Denk dat ik vaker een beginnersklasje ga doen als iets n beetje kan. Voel ik me tenminste voor die ene keer wel even ‘n topsporter. Tussen alle golven en surfen door lag ik lekker op mijn surfplankje toen ik opeens 2 Nederlandse jongens naast me hoorde praten. Een meisje kwam erbij, keek me aan en vroeg: Hey! Ben jij Felice!? Haha, jaa! Dan ben jij zeker Claire? Ja! Waarop de jongen vraagt: Kennen jullie elkaar. NEE! Claire had me eerder die week gevonden via Waarbenjij.nu en me een berichtje gestuurd op Facebook of ik een keer wat wilde afspreken. Ik kwam er op vrijdag achter dat Claire hetzelfde weekend naar Pichilemu zou gaan en dus zouden we misschien daar al wat afspreken. Niet helemaal verwacht om een bekende die niet bekend is tegen te komen op m’n surfboard;)

Dag afgesloten met chillen op het strand, genieten van de lama’s die als foto object dienen en de prachtige zonsondergang vanaf de rots van ons hostel. ‘s Avonds was het voor Limburg en Brabant tijd om ons verdriet weg te drinken met bier omdat we geen Carnaval konden vieren. Maar niet getreurd, Pichilemu trok er ook op uit! Wel pas rond een uur of 2 ’s nachts! En dat vond de politie en de ME na de drukke nacht ervoor niet zo leuk! Het strand dat normaal vol zou zitten met 1000e jongeren werd geblokkeerd! Steeds meer mensen met flessen drank kwamen richting het strand en waren niet blij. Spannend om te kijken wat er voor ons hostel zou gebeuren. Niet zoveel totdat opeens na een paar uur het strand wel vol stroomde. Zoveel jongeren, die zelf een feestje bouwde op het strand met een groep in het midden die constant op hun trommels speelde, Dat moesten we natuurlijk even zien! Van 3 uur ’s nachts tot 8 uur ‘s morgens hebben ze op hun trommels getrommeld en gezongen, gedanst, gedronken en overgegeven (ja ook vlak naast me!). Toen ik de volgende ochtend wakker werd zag ik het strand bezaaid met flessen en mensen die knock out en snurkend nog op het strand lagen. Gelukkig was ik ‘topfit’ om nog 2 uurtjes te surfen met de Dutchies en kon ik daarna met hun auto mee terug naar Santiago! Ik blij!:D Maakte een top weekend helemaal compleet.

Voor de afwisseling kon ik afgelopen weekend met Ari (huisgenoot en eigenaar vant hostel) en een vriendin uit Mendoza mee de bergen in. En alweer, bergschoenen aan, water in m’n rugzak en lunchpakket mee. Op naar Cajón de Maipo, een berg gebied in de buurt van Santiago! Hoppa, met de auto over de onverharde wegen knallen, steeds hoger, steeds kouder! Wat was het daar gigantisch mooi! De bergen met toppen sneeuw doemde voor ons op en ook de eerste regendruppels in 2 maanden waren van de partij. Maar dat mocht de pret niet drukken! Ik zat bijna te stuiteren op m’n stoel. Al die hoge bergen met die donkere wolken erboven. Zoe sjoen, zo mooi, que Linda! Helemaal toen we aankwamen bij een meer met een bergen met sneeuw aan de voet van een berg. Jammer genoeg gingen we net de auto in toen het zonnig werd en het water betoverde in een helder blauw meer! ’s Avonds trok ik met een gelukkig gevoel m’n bergschoenen uit. ‘Ik heb jullie weer niet gebruikt vandaag, niet erg het was een hele mooie dag, maar wacht maar… er komt een dag dat jullie, m’n fles water, zonnebrand en broodjes kaas toch nog van pas komen.

En denk nou maar niet dat elke dag zo’n avontuur is, nee hoor, op zondag genoot ik lekker rustig van het zonnetje in Santiago, slenterend over ‘La Vega’ market met m’n halve kilo druiven voor E0,50 om vervolgens thuis nog een tijdje met m’n lieve vriendje in Nederland te skypen. En helaas, zoals ook de werkende onder ons weten, gaat het weekend VEEL te snel voorbij en komt er weer die maandag, een nieuwe werk week. Maar ach… In het hostel werken is zo slecht nog niet en met een goed vooruitzicht op volgend weekend gaat die werk week ook weer zo voorbij…