Salud! Op het leven!

‘Felice voel jij dat ook?’ ‘Wat?’ ‘De vloer trilt!’ ‘Ik voel niks hoor. Euh JA, toch wel!’ Josh gaat in de ene deurpost staan, ik in de andere. De vloer schud alle kanten op en de lamp vliegt heen en weer. Het duurt zo’n 30 seconden, mijn allereerste aardbeving. Het was ook zeker niet de minste, n aardbeving met n kracht van 7.2 inclusief een kopje met ‘zware aardbeving in Chili’ in het Nederlandse nieuws. Gelukkig maar, want met n aardbeving met kracht van 5.2 van 2 nachten ervoor (waar ik niet eens van wakker werd) kan ik natuurlijk niet aankomen op m’n waarbenjij.nu. Boring;) Apart was het in ieder geval wel. In het begin spannend; Wah cool, m’n 1e aardbeving. Vervolgens werd het toch een beetje eng; het idee dat je niet weet wat komen gaat. Maar goed, laten we er geen poppenkast van maken zoals ze op het nieuws wel doen. Ze kijken even of alles nog recht staat. Alles goed? Ja, okey, dan gaat het leven gewoon weer verder. Aardbevingen komen hier regelmatig voor en mensen zijn er niet zo van onder de indruk zolang het geen schade of slachtoffers aanricht. Dus laat die aarde maar beven!

Is het de natuur niet die het leven in de stad op z’n kop zet, dan zijn het de demonstranten wel. De studenten demonstreren hier namelijk al meer dan een jaar, omdat de regering amper bijdraagt aan het onderwijs. Het is een van de duurste landen om te studeren. En als je niet studeert, dan is je toekomst al bepaalt. Dan zijn er ook nog de inwoners van Patagonia (zuiden van Chili) die slechtere levensomstandigheden hebben dan de rest van het land. Redenen genoeg dus om er een bende van te maken in de stad;) En laat het dit keer nou net naast het hostel zijn. Haaa! Dat moest op de foto gezet worden. Ja mam, wel van n afstandje natuurlijk. De normaal o zo drukke straten waren veranderd in straten zonder auto’s, vuilnis in brand gestoken, een hoop demonstranten en de ME die te voet, motor of bussen probeerde tegen te gaan. Hele vreemde sfeer! Een oud vrouwtje vroeg of ik haar wilde helpen met oversteken. Op het moment zag ik dat ze naast ons probeerde om meer vuilnis in de fik te steken. Daar liep ik dan met oma’tje onder de arm die dus echt amper vooruit kwam. Verderop in de straat zag ik de ME spuitwagen tevoorschijn komen. RENNEN! Nee, dat kon Oma niet. Het traangas werd ook uit de kast gehaald. De ene hand oma onder de arm, de ander hand m’n T-shirt voor m’n mond en verder lopen. Bah vies spul. Oma naar de bus gebracht en nog ff een foto gemaakt van de ME die paraat stond, waarop een van hen naar me roept. ‘Hey je kunt ook met mij op de foto als je wil, maar dan moet je wel ff morgen terug komen. Ik moet nu werken’. En daar gingen ze… klaar om er een einde aan te maken.

Met al dit (natuur) geweld is het natuurlijk ook belangrijk om af en toe de stad te ontvluchten. Even weg uit de grote stad, op naar Valparaiso… een andere grote stad, anderhalf uur van Santiago. Corinna een vriendin van de NHTV kwam langs en samen gingen we richting Hannes in Valpo. Tas op bed gooien en klaar om uit te gaan! Met n man of 10 vonden we een leuk typische Chileense bar. Dat betekent; allemaal zitten, Spaanse muziek en Terremotos drinken. De volgende dag Hannes uit zijn bed getrokken die zich afvroeg hoe hij toch in dat bed terecht was gekomen. Dat hij uit bed gedonderd was, dat ik hem probeerde in z’n eigen bed te krijgen, waarna hij in iemand anders z’n bed neer plofte was hij ff vergeten. Maar kater of niet… vol gas naar Tours for Tips, een gratis tour door Valparaiso. Vroeger was de oude haven stad belangrijker dan Santiago, nu is de stad, die gebouwd is op allerlei heuvels, een beetje vergane glorie… MAAR… Mooi dat ik het vond met alle huizen vol met graffiti tekeningen. De stad is gewoon een groot schilder doek!:D Na heel wat foto's later gingen we op bezoek bij Pablo Neruda’s(1904-1973) huis. Deze goede man heeft de Nobel prijs gewonnen, schreef gedichten en heeft 3 bijzondere huizen in Valparaiso, Santiago en Isla Negra. En trots dat de Chilenen op hem zijn! Dat was wel ff n bezoekje aan z’n huis waard! Nja goed, laten we zeggen dat het huis, ‘La Sebastiana’, nou niet zo heel veel indruk op me maakte. Al had onze Pablo wel ’n mooi uitzicht!

Samen met Diego, onze Peruaanse vriend, de avond ingeluid, met Pan, Tomate y Palta (brood, tomaat & Avocado). Natuurlijk waren we de fles wijn niet vergeten. Glazen werden gecreëerd van een lege cola fles en genieten dat het was! Daar op het bankje met uitzicht over de haven en de ondergaande zon. Dat was het begin van een gezellig avondje stappen. De volgende morgen kreeg ik gelijk een mooie binnenkomer. Corinna was 's nachts later dan mij binnen gekomen en was toen recht op in m'n bed gaan zitten:‘These beds still need to be changed and these too!’ Corinna zei dat ik moest gaan slapen. ‘No, No, guests will arrive, so they need to be clean’. ‘Okey, I’ll do it’...en dat was genoeg om weer verder te laten slapen. Volgens Corinna werk echt teveel:P Dus moest verder gerelaxed worden op de wijngaard (Casa Marin) waar Hannes stage loopt, zo'n anderhalf uur van Santiago vandaag. Natuurlijk werden we rondgeleid en leerde we meer over de wijnen en het proces van wijn maken. Met een tot slot een echte wijnproeverij door mister Hannes himself! Zo heb ik ook maar even de beste Sauvignon Blanc van de wereld mogen proeven (3 keer gewonnen). Jam jam! Bij het lokale restaurant werden ff via de achterdeur ribs gehaald voor de BBQ, hebben we met de Jeep door de wijngaarden geknald, ff chillen in de wijngaard bij hun bed and breakfast huisje, druifjes eten en de dag afgesloten met een heerlijke BBQ! Wat een top weekend!

Op naar het volgende weekend: Mendoza! Over het Andes gebergte de grens over steken van Chili naar… ARGENTINA! Dat is wel ff anders dan Europa! Had het gevoel dat ik in een oorlogs gebied terecht kwam, bus uit, paspoorten controleren, tassen de bus uit, tassen checken. Iemand die ‘n tas stiekem weg pakte en hoppa je zit zomaar 4 uur lang midden in de nacht, ja ik overdrijf niet, 4 uur lang te WACHTEN! Want die chauffeur ging natuurlijk niet de grens over, omdat de grens controleurtjes niet zo vrolijk waren! Wie had die gekke tas weg gepakt? Pfff… geen idee hoor.. Bus in, slapen, bus uit, bus in, slapen! ’s Ochtends nogal moe aangekomen in Mendoza! Gelijk klaar om op de fiets te stappen om een ritje langs allerlei wijngaarden te maken. Mendoza is namelijk het economische hart van de Argentijnse wijnindustrie met 5 verschillende wijngebieden met zo ongeveer 140.000 ha. wijnstokken. Daar was vast wel wat te proeven! Samen met Hannes, Chantal en Morin (2 Canadese zusjes die we leerde kennen op de fiets) gingen we onze wijn marathon beginnen. De 1e stop werd gemaakt bij het wijn museum. Oh ja… tuurlijk wij willen wel een glas wijn proberen. Op naar nummer 2. Waar ze van alles met olijven maakte en likeuren zelf in elkaar kunstelde. Proeven en op naar nummer 3. Ja wij willen graag 4 verschillende soorten wijn proberen. Met een beetje uitleg van mevrouw de wijn maakster en Hannes werd ik zo langzaam een echte wijnkenner! Chardonnay, Sauvignon Blanc, Merlot, Cabernet Sauvignon? Of toch liever de Malbec uit de Mendoza streek of Camenére uit Chili! U vraagt maar en ik vertel!;) Op naar nummer 4. Wij willen graag een lunch en dan ook een wijnproeverij graag! In veel wijngaarden boden ze de wijnproeverijen gratis aan, omdat ze graag flessen willen verkopen. Maar daar trappen backpackers natuurlijk niet in! Gewoon van de dag genieten, beetje wijn drinken, nog meer kennis over wijn op doen en schommelend op de fiets terug naar huis! Wat een top dag was dat! Helaas moesten we afscheid nemen van de Canadese zusjes. Maar ook met de 3 Nederlandse meiden was het gezellig om uit te gaan. De volgende dag waren Hannes en ik dood moe van de bus reis, 't stappen en van het werken door de week (ja dat ook!). Het interesseerde ons dan ook helemaal niet dat we allebei op KEIHARDE houten banken in het midden van het hostel in slaap vielen… wel anderhalf uur lang. We konden het daarna nog net op brengen om lekkere Argentijnse steak te eten, de markt op het plein af te struinen en naar het grote park in Mendoza te lopen, waar we weer in slaap vielen. Zo ging de zondag voorbij en was het ’s avonds weer tijd de nachtbus in te rollen! Met een giga kennis over wijn verliet ik het mooie Argentinië. Gelukkig waren ze in Chili iets beter met de grenscontrole. N uurtje wakker gehouden, weer slapen… zodat we op maandag weer fris en fruitig (ahum!) aan het werk konden.

Maar hey! Natuurlijk moesten we ook nog een weekendje naar Pucon! 10 uur ten zuiden van Santiago. Dus op vrijdag weer de nacht bus in (die bussen zijn hier trouwens erg goedkoop en nog beter dan in Europa). Toen ik in Pucon aankwam was ik gelijk enthousiast! Net een wintersport dorp omringd met bergen.Wauw! Zelfs t hostel 'El Refugio' met allemaal hout en een open haard kon niet beter! Binnen een uur hadden Hannes en ik besloten dat we gingen paardrijden. Omdat ik ervaren was kreeg ik een ander paard van de Mapuche gids (Mapuche zijn de oorspronkelijke inwoners van Chili) Op het paard en gaan met die banaan! Op het vlakke stuk kwam de gids naast me rijden. ‘hey als je harder wil, dan kun je gaan he’. En dat moet je geen 2 keer zeggen tegen Felice! Het enige dat ik even in het spaans gemist had is dat ik op een paard zat dat getraind was als race paard! Dat heb ik geweten! Dat paard ging er als een idioot van door. Ik ging nog korter dan kort door de bocht, takken vlogen in m’n gezicht, een oud vrouwtje dat midden op de weg stond sprong naar de kant en ik hoorde mensen achter me roepen, want ja…. Een blond meisje in Chili op een op hol geslagen paard, dat maken ze natuurlijk niet elke dag mee! Na een paar minuten kreeg ik hem eindelijk stil. Mijn gids was zich doodgeschrokken en was achter me aangekomen, maar ook hij had me niet bij kunnen houden. ‘Alles goed? Mijn hart ging echt hard tekeer toen ik je zag gaan’. ‘Nou dat van mij anders ook!’ Alles voor de wbj.nu verhalen hè! Het was tijd om de bergen in te gaan. Wat zijn die beesten sterk hey! Was ik ff blij dat ik niet hoefde te lopen:P Het uitzicht was weer prachtig! Bij het dalen kon je alleen maar op je paard vertrouwen en hoewel die van mij er zo vandoor was gegaan vertrouwde ik Speedy (zo had ik hem genoemd) volledig met z’n hoeven tussen de stenen en naast de afgrond. Heel cool! Op het einde wilde de gids wel dat ik met zijn paard ruilde zodat ik op een ‘prettige’ manier terug kon galopperen naar waar we begonnen waren. Heerlijk was dat!

Maar voor het paardrijden waren we niet naar Pucon gekomen. We moesten en zouden Villarica, de actieve vulkaan, beklimmen. Zoveel goede verhalen over gehoord! Het weer zag er goed uit en ik was ervan overtuigd dat het zou gaan gebeuren. Lunchpakket mee, schoenen aan, spikes voor de sneeuw, speciale kleding en op naar de vulkaan. Verder dan de voet van de vulkaan zijn we nooit gekomen. Het werd afgelast omdat er teveel wind zou staan op de berg en het onverantwoord was om naar boven te gaan. Flink balen natuurlijk! Maar goed, dat lunch pakket moest gebruikt worden dus hadden we met Duitsland, Nederland, Amerika en Australië besloten om te gaan hiken. Ow ja en doe maar de pittigste. Nondezju dat heb ik geweten! Kan me niet herinneren dat ik ooit 2 uur lang zo stijl naar boven heb gelopen. Grappig vond ik het niet meer, al werd ik wel nog even heel blij toen ik een Copihue, nationale bloem van Chili, op weg naar de top tegen kwam. Deze bloem heeft Chris met hulp van Audrey gemaakt van glas aan een kettinkje voordat ik naar Chili ging. Helemaal gelukkig dat ik deze bloem nu ook in het echt zag! Ook het uitzicht werd langzaam specialer, want in het begin leek het nogal op de Alpen. Ook mooi! Maar daarvoor ben ik niet in Chili. Helemaal kapot kwam ik aan op de top! Binnen 3.5 uur waren we zo’n 1500 km gestegen. Maar het was de moeite waard! Wat een bergen, wat veel groen en vond ik het weer gaaf om de vulkaan in de verte te zien. De dag daarna voelde alleen m’n benen niet meer. Maar goed… een dag niks doen dat kan natuurlijk niet! Let’s go rafting! Ik doe alles; uit vliegtuigen springen, abseilen, op race paarden rijden, maar raften vond ik toch zo eng! Maar iedereen van het hostel ging, dus moest ik me hier dan toch maar eindelijk overheen zetten. Als eerste kregen we uitleg wat je allemaal moest doen als je uit de boot zou kiepen. Gelukkig, want hierdoor werd ik alleen nog maar zenuwachtiger! Maar hey… ik had 9 mannen om me heen die maar zich maar moesten bekommeren om 1 meisje, dus heb wel even duidelijk gemaakt dat ik graag gered wilde worden. Super spannend! Vond het maar wat cool dat we van zo’n watervallen/ stroomversnellingen afkwamen en was trots op mezelf dat ik dit nu uiteindelijk wel gedaan heb! Ook weer van de lijst afgestreept. Het was goed dat we vervolgens nog met z'n allen konden relaxen in de natuurlijke hot water springs in de bergen! Pfff... want stage is toch wel zwaar hoor!

Helaas kwam ook aan dit weekend weer een einde. Op zondag avond moesten we weer terug naar Santiago, waar het werk op ons lag te wachten. Het waren weer super weken, vol spanning en sensatie, maar ook de heimwee naar huis werd meer. Zo kreeg ik te horen dat een van onze beste vrienden waarschijnlijk heel ziek was. Tijdens al die leuke weekendjes was het wachten op de definitieve uitslag. En ja… wat ben je dan ver weg! Ver weg je vrienden, van Chris, van thuis. Hoe leuk de weekenden ook waren en hoeveel ik er ook van genoot er waren opeens veel meer momenten dat ik dacht; ik wil naar huis! Ik vond het moeilijk, dat lange wachten op de uiteindelijke uitslag. Pfff… wat een opluchting was dat zeg! De negatieve uitslag die de doktoren verwacht hadden bleek opeens toch rooskleuriger te zijn. Tranen van angst werden tranen van blijdschap! En die zijn toch echt een stuk beter moet ik zeggen! Ik was weer met beide benen op de grond terecht gekomen en besefte weer even goed hoe snel het leven opeens kan veranderen en hoeveel je moet genieten van alles hebt en kunt doen. En dat ga ik nu dus ook weer keihard doen! Genieten van mijn leven hier, veel bijzondere dingen meemaken en natuurlijk uitkijken naar de dag dat ik Chris, m’n familie en vrienden weer zie! Want ja… die zijn nog altijd het meeste waard. Met een wijntje in mijn hand sluit ik dit veeeel te lange verhaal af (sorry, maar ik moest 5 weken bijpraten) en zeg ik;

Salud! Op het leven!